Het lijkt wel vakantie

Gereden 270 km
Temperatuur 28 gr
Overnachting: Lone Rock boven Page

Vandaag staat de tocht naar Page op het programma of zover als we die richting op komen in ieder geval. Als alle snoeren en slangen weer opgeborgen zijn gaan we nog even langs de sewer op te lozen. Zo, wij zijn er klaar voor. We rijden weer naar het noorden en passeren al snel weer de entree van de Grand Canyon. De Hw 64 naar Cameron gaat hiervandaan oostwaarts langs de rand van de canyon. Na 1 km gaat er bij Jos een lampje branden; letterlijk dan, want dat lampje bevindt zich op zijn dashboard. Aan de kant van de weg wordt de hulpgids erbij gepakt en het blijkt iets te maken te hebben met de tankdop. Er wordt wat gerommeld en als we de bocht om gaan, gaat het lampje vanzelf weer uit (mazzeltje). Onderweg stoppen we nog een aantal keer om van het uitzicht over de canyon te genieten. Gek, deze kant van de canyon vinden we zelfs mooier dan waar we gisteren waren.
Al snel verandert het bosrijke gebied weer in een rotsachtige omgeving. In Amerika moet je hele einden rijden om weer iets moois te zien. De weg is eentonig en saai. We stoppen even bij een verlaten verkoopplek van de indianen langs de kant van de weg. De stoeltjes worden in de schaduw gezet en er is tijd voor een bakkie koffie met chocolade. Deze reep was eerder nog een gesmolten hoopje zieligheid, maar een koelkast doet wonderen. Een paar kilometer voor Page zien we een bordje " Horseshoe Bend" en we zetten de RV's langs de weg. Water en camera's mee en we beginnen de wandeling over het zandpad. Al sjokkend en enigszins puffend bereiken we de bovenkant van de heuvel. Hier blijkt pas dat we er nog lang niet zijn. Voor ons ligt een pad dat naar beneden loopt en een 100 meter verderop staan allemaal mensen naar beneden te kijken. We gaan ervoor, al weten we dat we straks nog terug moeten. Het uitzicht is wel adembenemend mooi. De Colorado rivier maakt hier een grote boog om een groot rotsblok. Diep en wijds en vol van verschillende kleuren. Jammer dat die Japanners zo luidruchtig zijn...
Eenmaal in Page aangekomen doen we weer even wat boodschappen en gaan we op zoek naar een campground. Helaas, de twee die hier zijn zitten allebei vol en we krijgen een plattegrondje mee voor een alternatieve plek buiten de stad op een strandje. Dan de volgende opdracht: kaartjes regelen voor de Antelope Canyon. Op het plattegrondje staan twee kruisjes bij de ticketshops. We rijden erheen: vandaag en morgen alles volgeboekt; hoever kan het tegen zitten? Dan naar naar de canyon zelf rijden om te zien of er iets te regelen valt. We betalen $16 om te parkeren en kunnen doorrijden. De laatste tour start over 5 minuten. We besluiten om morgen terug te komen, reserveren hoeft niet bij de lower canyon. Geld terug gevraagd voor het parkeren lukte zelfs nog. Morgen komen we terug.
Het overnachtingsplekje is ruim een half uur rijden vanaf Page, maar blijkt erg gewild te zijn. We betalen $12 en mogen een plekje uitzoeken. Aan de rand van Lake Powell is het een enorme drukte, wij houden afstand en kunnen de omgeving bewonderen zonder de drukte van anderen. Wat een mooi plekkie, veel mooier dan zo'n duffe campground. Wat kun je toch snel gelukkig dijn, het lijkt wel vakantie!
We graven een kuil voor de camper en maken een bbq met behulp van wat stenen. Ruud is de kok, wij eten het lekker op. Daarna nog even koffie met apple pie bij het kampvuurtje dat de taak van de bbq heeft overgenomen. Inmiddels pikkedonker, we horen coyotes huilen.... Live can be beautifull