Dormitor NP

8.15uur, tijd om op te staan. We hebben allebei prima geslapen, de kamer ligt aan de schaduwzijde, dus heerlijk koel. Het hotel is erg modern ingericht en, op de vloerbedekking na, helemaal onze smaak. De moderne badkamer is wederom voorzien van alle gemakken en heeft een heerlijke regendouche. Op naar het ontbijt, dat in het restaurant wordt geserveerd. Het is een voornamelijke Montenegrijnse dis met wat wordt, ham, (zure) kaas, diverse verse bakseltjes (sommige met dezelfde zure kaas). Koffie is prima, net als het vruchten sapje. Hier in Montenegro barst het van de vruchtensappen, cola en andere "frisjes" hebben ze wel, maar staan niet op de kaart. We pakken nog een appeltje mee voor vanmiddag en gaan ons opmaken voor een bezoek aan het nationale park Durmitor. We gaan er lopend naar toe (bergschoenen en wandelstok) want het is hier maar 10 minuten lopen vandaan. Entree kost €3,-, maar dat is een schijntje vergeleken bij de NP's in Amerika.
Het is wat bewolkt, maar het zonnetje prikt er toch door. Zodra we het Crno Jezera zien (Black Lake) maakt ons hart een sprongetje. Yes, hier doen we het allemaal voor. Hoge bergen met op de voorgrond hoge sparren en daaronder een prachtig meer. We besluiten om een rondje om het meer te lopen. Het valt op dat er maar heel weinig mensen te zien zijn. Lekker rustig zo. Het pad begint rustig, met hier en daar wat brokken steen aan de kant, maar al snel begint de klim en wordt het terrein een echte klauterpartij. Blij met onze schoenen en stokken! Over de helft( we hebben dan al ruim twee uur gelopen) verdwijnt het pad in het meer. Niet alleen het pad verdwijnt, maar ook mijn humeur daalt aardig. Mijn rechter enkel (ja die van Amerika) speelt wat op en bij het dalen voelen we allebei onze linker knie wat protesteren). Dit keer stap ik bijna op een grote, bruine pad. Brr, wat een joekel. Zodra het eind in zicht is, verschijnt ook weer het makkelijke pad. En wat denk je? Humeur weer teruggevonden. Geen toilet in de buurt, dus maar stevig weer doorstappen naar het hotel. Daar een koud biertje en een colaatje zero besteld. Hmmm.
We hebben nog steeds last van hoofdpijn. Zou het komen omdat we op 1450m hoogte zitten? We houden een siësta en na een uurtje zijn we weer wat opgeknapt. De middag gebruIken we om per auto het park te verkennen. De receptioniste heeft op een kladje iets getekend en nu is het aan ons om het te vinden. Als we denken dat we er zijn (verder kunnen we niet) kunnen we nog gaan klimmen en de Tara River en canyon bewonderen. We proberen een stukje, maat helaas laten onze benen dat vandaag niet meer toe en het is zwaar bewolkt en heiig, we zien weinig van het geheel.
De autorit die we dan maken is erg lang en gaat over bergweggetjes. Het uitzicht zal hier normaliter erg mooi zijn.......vandaag even niet. Als we naar een paar uur terug rijden naar Zabljak krijgt Ruud wel weer erg veel last van zijn hoofd. Een snelle stop bij de lokale supermarkt voor wat brood, kaas en wat drinken en dan zo snel mogelijk naar bed. Vandaag restaurant Caroline, lokatie Soa. De avond brengen we door met de Ipad en een boek. Morgen weer opnieuw plannen maken.