E65 en Stari Bar

Maandag 27 juni 2016

Wat was het een hete nacht zeg, de thermometer stond op 30,4 graden! Ik hoef je dan ook niet te vertellen dat ik pas laat kon slapen en 's nachts wakker werd met kletsnatte haren. Een handdoek over het kussen hielp een stukje, net als de ventilator die ik op mijn onderbenen had gericht. Maar fit? Neu, niet echt.
De ontbijtzaal was op 2 personen na helemaal leeg. Wel was een grote groep, voornamelijk dames, op pad gegaan met de kalende gids die we regelmatig zagen langs hollen. Het restaurant was niet helemaal leeg, want die groep had een slagveld aan borden, glazen en rommel achter gelaten. Toch konden we een plekje vrijmaken van rommel en gingen van ons laatste Bianca-hotel-ontbijt genieten.
Buiten hebben we nog wat foto's gemaakt van het hotel en konden toen pas goed alle nesten van de zwaluwen onder de dakrand bekijken.
Nog even tanken voor we de E65 gaan rijden, de weg van Kolasin naar Podgoria de hoofdstad. Op internet staat dat dit een mooie maar lastige weg is met veel gevaarlijke punten. We zullen het avonturen. De weg loopt door de Moraca kloof, net als de rivier Moraca. Er zijn mooie stukjes te zien, maar er zijn niet zoveel plekjes om even te parkeren. Ook zijn er veel vrachtwagens en ander verkeer op de weg en inhalen heeft nu eenmaal bepaalde risico's, zeker met zo'n diepe kloof naast je.
Na ongeveer 15 kilometer zien we links het Moraca klooster liggen en vinden gemakkelijke een plekje op de parkeerplaats. Aangezien we allebei in korte broek lopen, nemen we voor de zekerheid twee sauna doeken mee om eventueel om te kunnen slaan (je weet wel, respect voor het geloof van een ander). Het is een prachtig kerkje met daaromheen een tuintje waar diverse oude appartementjes van hout staan. Het heeft iets weg van een kleine Oostenrijks boerderijtje dat volhangt met hanging baskets. Voor we het kerkje ingaan staat naast het poortje een priester in een zwart, lang gewaad, op zijn hoofd een hoge zwarte hoed. Hij moet grinniken als hij Ruud met zijn doek op zijn enkels ziet rondlopen.
In de kerk hangen prachtige fresco's, iconen, kandelaars en ander pracht en praal. Buiten is een kerkhofje en daaromheen staan tientalle bijenkorven. Honing en vruchtensappen worden door het hele land zelfgemaakt en verkocht, voornamelijk door vrouwen en kinderen. Op de heilige grond verkoopt een (vast ook heilige) vrouw ook een aantal producten. We gaan weer verder op pad. Het inhalen van een vrachtwagen met hout valt niet mee op een kronkelige weg en andere auto's hebben het mij voorgedaan. Eindelijk zie ik ook mijn kans schoon en heb eindelijk eens een ander uitzicht bij het rijden. Als ik later voor een fotomomentje de weg afdraai zie ik de vrachtwagens weer langs denderen, haha. De kloof was een piece of cake en ik denk dat je veiligheid zelf maakt. Als we bijna bij de hoofdstad zijn, zien we drie auto's op de andere rijstrook behoorlijk in de kreukels liggen. Eén ligt zelfs op zijn kop. Ambulance, takelwagen op politie scheren voorbij om hulp te bieden. Tja, je vraagt je af wat daar gebeurd is.
Voor we het weten zien we het bordje Virpazar, het dorpje waar we het volgende hotel hebben staan. Het is net 12.00uur, maar we gaan toch proberen in te checken. Kamer 103 is een kamer met twee houten eenpersoonsbedden. Als het meubilair is van Ikea-hout. Er is een klein balkonnetje met uitzicht over het Skardarmeer. Maar.... er hangt een airco! Dat is wel heel fijn. We laten de koffers achter en gaan weer op pad. We willen naar Bar rijden om daar de oude stad te gaan bekijken. Expres gaan we niet over de tolweg, maar pakken een bergweggetje. We hebben alle tijd en zo zien we meer van de omgeving. Aan de kust is het leven heel anders. Hier barst het van de hotels en toeristen met handdoeken en plastic tasjes. De zandstranden liggen hier aardig vol en iedereen parkeert maar waar er een plekje vrij is.
Bij het bordje Stari Bar gaan we de bergen weer in en parkeren op de lokale parkeerplaats. Al snel komt er een jongen aangelopen met een bonnetje voor €2,50 parkeergeld. Ongelovig en na wat over en weer gepraat betalen we, maar hebben het gevoel dat we worden bedonderd. Om bij de toegangspoort van de oude stad Bar te komen, moet je over een steil weggetje omhoog. Hierbij passeer je aan beide kanten een scala van souvenierswinkeltjes, cafeetjes en eettentjes. Het is weer zo heet vandaag, maar het lukt toch om het hele stadje te bekijken. Althans water nog van over is. In 1979 is hier een aardbeving geweest die resulteerde in een hoop ruïnes.
Na deze zweettrip hebben we ont tegoed mogen doen aan een koude verkoeling op een terras. Heerlijk hoor. Bij de parkeerplaats werd ik echter weer witheet toen een andere jongen parkeergeld kwam innen.......ja, dan kent ie mij nog niet....
Het bergweggetje aan de andere kant van de berg is kronkelig en lang. We rijden nu bijna in Albanië! Onderweg rijden we bijna een schildpad van de weg. Toen we een foto wilde maken rende deze de bosjes weer in. Ik dacht dat schildpadden altijd zo langzaam waren. Niet dus!
Het diner nuttigen we op een lokaal terrasje en zoeken daarna de verkoeling van de hotelkamer op. Morgenochtend staat een boottochtje gepland en daarna richting appartement in Herceg Novi.