Stop...politie

Squamish-Pemberton Gereden 81,2 km

Geen beer gezien of gehoord vannacht, dat kon ook niet anders, want ik heb diep geslapen. Vanaf vanavond ga ik mijn wekker zetten, niet omdat ik vroeg op moet, maar om te weten dát ik er nog niet uit hoef. Snap je het nog? De routine zit er aardig in, ieder heeft 's ochtends zo zijn eigen taken. Ik zet de koffie, maak ontbijt klaar, doe de afwas en veeg en dweil de camper. Ruud drinkt zijn koffie, eet zijn ontbijt, legt de tandenborstel voor me klaar en koppelt elektra af en checkt de levelers. Na al deze plichtplegingen gaan we weer op pad, dit keer richting Whistler. Het is nog steeds hier en daar behoorlijk bewolkt, we moeten even afwachten hoe dat in Whistler is. Met wolken is een ritje in de kabelbaan van Peak-to-peak niet zo zinvol, er zullen maar weinig mooie uitzichten zijn. De eerste stop is de afslag naar de Brandywine falls. Ruud blijft op de campers letten, aangezien hij zijn knie wat wil sparen. De wandeling is niet zo ver en het pad is vlak. We steken een spoorwegovergang over en al snel zien we de waterval op ooghoogte 70 meter naar beneden kletteren. Deze waterval heeft Zijn naam te danken aan twee landmeters die een weddenschap hadden afgesloten over de hoogte van de waterval. Degene die het dichste bij zat kreeg..... een fles Brandywine. Whistler is in zicht, althans, er zijn heel veel afslagen naar verschillende delen van Whistler. De huizen die je ziet zijn ooit voor de Olymische Spelen gebouwd. Het zal na de Spelen geen probleem zijn geweest om hier een appartementje te kunnen bemachtigen, schat ik zo. Het bord aan de snelweg geeft aan dat we rechtsaf moeten naar het Tourist Centre. Helaas zien we na deze afslag geen bordje met de "i" meer en Jos en Yolanda blijven achter bij een stoplicht. Bij het busstation draaien we de camper om weer terug te gaan en even te wachten op Jos en Yolanda. Via de walkietalkie die we gebruiken zei Yolanda dat ik door rood was gereden en dat er op dat moment een politieauto naast ons stond. Wij waren ons allebei van geen kwaad bewust en hadden niet gemerkt dat wij een stoplicht hadden gemist. Ja hoor, zwaailichten en sirene achterons, we moesten stoppen. Toen duurde het nog ijzig lang voor een officer de politieauto verliet. Kwamen ze wel voor ons? Die vraag was snel beantwoord toen er aan mijn raam een agente verscheen en vertelde dat we door rood hadden gereden. Rijbewijs en verzekeringspapieren..... tja waar liggen die ook al weer? Daar wordt je wel wat nerveus van moet ik he zeggen. Eindelijk allebei gevonden en nu maar weer wachten. Na een paar minuten kwam een zeer aantrekkelijke agent naar mijn raam en vertelde dat hij begreep dat we de we de weg kwijt waren. Ik vertelde dat we op zoek waren naar het visitors centre en dat ik ook nog een tweede camper in de gaten wilde houden. Hij bleek zich al te hebben afgevraagd wie het in zijn hoofd haalt om door rood te rijden, terwijl er een politieauto naast je staat. Hij moest er wel om grinneken....hij heeft ons netjes de weg gewezen naar het visitors centre en waar we het beste de RV konden parkeren. Hoe het afliep? Gelukkig alleen een waarschuwing (zie foto) op de naam van Caroline Zaandam. Het is lastig lezen hoor een Nederlands rijbewijs, haha (nb. Zaandam is mijn geboorteplaats). We slaan inderdaad de kabelbaan over i.v.m. de laaghangende bewolking en gebruiken het gratis wifi bij het VC. Hierna nog wat boodschappen ingeslagen voor het geval we geen grote supermarkt meer tegenkomen de komende dagen.
Voor de lunch en koffie willen we gebruik maken van een rest area langs de kant van de weg. Tja, dat werd een heel eind verder bij de Nairn watervallen, even voor Pemberton. Deze staan ook op het lijstje van Yolanda, dat komt mooi uit. Dit keer gaan we met z'n vieren op pad, Ruud neemt handig zijn wandelstok mee, wie weet scheelt het wat. Het smalle pad is ca. 1,5 km lang en eindigt bij de waterval. Ook deze is weer anders en ook de moeite waard. Naast deze bezienswaardigheid is hier ook een campground. We rijden een rondje en besluiten hier de nacht door te brengen, zodat we morgen een aantal meren kunnen bekijken. We vinden een aardige plek en gaan even genieten van een zonnetje dat iet wat door de wolken prikt. De temperatuur is aangenaam, alleen zijn hier wel een aantal muggen. Daarvoor hebben we deet meegnomen, dat werkt altijd wel goed. Stokbroodje, brie en knoflookboter.....drankje erbij. Als het frisser wordt gaan we de maaltijd voorbereiden en na het eten doen de mannen een tukkie. Zo weer tijd voor koffie en als het droog blijft een kampvuurtje. Eerst weer een verslagje schrijven.....