Door de bergen

Zondag 3 juli 2016

Relaxed beginnen we aan de dag, we slapen weer uit tot een uur of 9. Ik was even een grote badlaken en nog drie t-shirtjes. Onze buren gaan vandaag met een bootreisje naar Kotor. Als ik het bootje zie varen zwaai ik even: zullen ze me hebben gezien? Ach, het idee telt. Er gaan veel bootjes op reis, van links naar rechts komen ze voorbij. Zou het bootje ook gebruikt worden om naar het werk te gaan? Wie weet.
Vandaag de warmste dag van de week, daar houden we dus rekening mee, alles rustig aan. In de middag gaan we even op pad: we gaan uitzoeken waar de weg heen gaat vanwaar we altijd afslaan naar ons onderkomen. Op de terugweg zullen we de laatste boodschapjes nog even meenemen.
Als we rijden zien we een bordje Trebinje, dat is de kant die ik niet op wil, er zou ook nog een doorgaande weg door de bergen gaan die uit moet komen bij de baai van Perast. We gaan dus rechtsaf en zien wel waar de weg naar toe leidt. Het is een heel stil, smal weggetje dat de bergen in gaat. We zouden dus goed moeten zitten, maar na een half uurtje rijden komen we in een dorpje met vervallen huisjes en de grindweg eindigt in een soort grasveldje. We keren de auto en gaan terug. Dit is toch niet de juiste weg. Op het driesprongetje gaan we nu rechtsaf. Nieuwe kansen, we passeren een klein dorpje. We zien geen mens, je vraagt je af waar iedereen zich mee bezig houdt. De weg heeft aan twee kanten groene bomen en af en toe waan je je in een bos. De weg is van goede kwaliteit, dus dat beloofd wat. We gaan hoger en hoger en hier en daar staat een bankje aan de kant van de weg. Hier wordt veel gewandeld (uitgaande van alle richtingaanwijzers langs de kant van de weg), maar de bankjes blijven leeg. Ook staan er langs de kant van de weg lange stokken in de grond met een klein lapje stof eraan. Dit voor de momenten dat de weg niet meer zichtbaar is door de sneeuw. Beetje overbodig nu......
Op het hoogste gedeelte van de route hebben we prachtig uitzicht over de baai van Kotor en Perast. Er hangen wat wolken in het dal, het heeft hier nog niet zolang geleden geregend in de bergen, er liggen wat plassen op de weg. We maken wat foto's en vervolgen ons pad. Rechts lopen wat geiten door een weitje, wij houden links aan en zien een slagboompje met een wachthuisje verderop aan de weg. De grens? Afsluiting van de weg bij sneeuw? We gaan kijken en de slagboom staat open, we kunnen verder. Alhoewel..... Veel verder dan 100 meter durven we niet. Het pad verandert in een grindweggetje met weinig berm. Lopend kijk ik of we verder kunnen, maar het is niet veilig genoeg. Wat als er hier iets met je of met de auto gebeurd? In de diepte rechts van de weg liggen autobanden, tuinstoelen en matrassen , het ziet er allemaal niet fris uit. Wie stort hier nou van dat onverteerbare spul? Dom hoor om hier een vuilnisbelt te maken. Ik ben benieuwd wat de meeuwen, die hier rondvliegen hopen te vinden. Met behulp van Ruud keer ik de auto, het pad is wel erg smal, maar het lukt. Een beetje teleurgesteld rijden we terug, niet dat we anders hadden gekund..... De weg naar beneden gaat een stuk sneller, we zijn niemand tegen gekomen.
Bij onze vaste supermarkt dicht bij de rotonde is geen parkeerplek meer te vinden dus rijden we door naar de giga-supermarkt 500 meter verderop. Heerlijk koel is het daar, maar we hebben maar een paar kleine dingetjes nodig.
Op naar huis, althans naar ons appartement. Ik ga nog wat zwemmen terwijl Ruud aan de rijst met kip en ananas begint. Het is een smakelijke maaltijd. We zien nog een tallship voorbijvaren richting zee, het is een Montenegrijns exemplaar. Jammer dat niet alle zeilen worden gebruikt.
Nu nog eens kijken of ik die verslagen nog op internet kan krijgen, de site is erg aan het rommelen afgelopen twee dagen.
Nu aan de koffie.......