Omgeving Hope

Manning Park-Hope Gereden 193,5 km

Wat een heerlijk rustig plekje is de Lightning Lake campground. Geen verkeer in de buurt, geen trein, alleen maar bomen en wat eekhoorntjes. Wel waren vannacht onze neuzen wat koud, maar dat was een kwestie van onder de dekens duiken. Het was wat later dan normaal dat we ons bed uit wilde komen; het is en blijft vakantie hoor! Wat gaan we doen vandaag? Eerst naar de sanidump bij het visitors centre, dan de Cascade lookout en dan richting Hope. Met 50km per uur reden we terug naar de doorgaande weg en sloegen rechtsaf. Na 400 meter is aan de linkerkant al de gewenste afslag. Er was amper wifi beschikbaar, dat komt dan nog wel een keer. De sanidump was aan één inrijstrook beschikbaar, de andere was nog in onderhoud. Klaar om het water aan te vullen, bleek het een betaalde dumpplek te zijn. Tja, losse dollars, daar hebben we er geen 5 van. Dan maar vanavond een full hook-up zoeken (een campsite met water, elektra en een afvoeraansluiting). De Hwy 1 naar Hope is een prachtige weg, veel groen en mooie bergen. Af en toe is er een steile helling naar beneden. Het is prachtig weer en de voorspellingen zijn hier ook erg goed. Vandaag 28 graden met een blauwe lucht. Bij de Hope slide slaan we af om daar te gaan kijken en een bak koffie te drinken. Op deze plek is in 1965 na een kleine aardbeving een groot deel van de berg naar beneden gekomen. Het blijkt dat twee mensen nooit meer gevonden zijn. Zij liggen ergens onder de 70 meter dikke berg puin ( het idee....brr). Yolanda zet koffie en Jos komt met een pak koek aan bij de picknick tafel in de zon. Het zonnetje is heerlijk warm en we hebben geen haast. We besluiten naar Yale en Hell's Gate te gaan en daarna weer terug naar Hope voor een overnachting. Yale ligt ongeveer 20 kilometer boven Hope. In een boekje stonden allemaal plaatjes van oude gebouwtjes. Daar aangekomen bleek het een klein museum te zijn en niet een historisch plaatsje. We hebben wat rondgekeken, maar dit viel toch wel wat tegen. Wel hadden we uitzicht op de Fraser rivier, een hele brede, woest stromende rivier die duidelijk wat buiten zijn oevers was getreden. Bij de handelspost kopen we alvast wat hout voor vanavond. De weg naar Hell's Gate is ook weer de moeite waard. We rijden paralel aan de Fraser river, en draaien een parkeerplaats op waar we ons huis weer even kunnen achterlaten. Wat is Hell's Gate? Aan de Fraser rivier is tijdens de aanleg van een spoorweg een stuk rots opgeblazen en in de rivier terecht gekomen. Dat zorgde voor een vernauwing van de rivier, die daardoor woest ging stromen. De zalmstand had hier veel last van en daarom is er een vistrap in de rivier gemaakt, waardoor de zalm weer tegen de stroom in kan zwemmen om zich voort te planten. heden ten dage kun je met een kabelbaantje naar beneden. De rit duurt ca. 7 minuten, je bent dan een behoorlijk stuk dichter bij het wilde water gekomen. Er is een brug gebouwd die d.m.v. kabels wordt gedragen. Ook is er een restaurantje en wat winkeltjes. We lunchen daar en Ruud en Yolanda nemen nog een ijsje. Tijdens de terugrit worden nog even de laatste foto's gemaakt en nu is het tijd om naar Hope terug te rijden. Daar gaan we naar de Othello Tunnels campground, dichtbij de tunnels die we morgen willen bekijken. Het is een kleine, rustige campground en we krijgen een royale plek. Aangezien de zon behoorlijk fel brand, gaan we onder de grote boom in de schaduw zitten. Zo kunnen we iedereen en alles goed bekijken. We haken, drinken, internetten en lezen wat, alvorens we aan de warme hap gaan beginnen. Nog even een blogje typen en daarna een fikkie stoken. De dag is ook zo weer om....