Rustig aan
Blijf op de hoogte en volg Caroline en Ruud
02 Oktober 2015 | Verenigde Staten, Pleasanton
Gereden: 65 km
Temperatuur: 25 graden
Overnachting: Modesto reservoir bij Waterford
Ik heb redelijk geslapen met een dik kussen onder de matras. Ik werd wel steeds even wakker, draaide me om en slurp weer verder.
Toch kon ik vanmorgen niet op mijn rechter voet staan van de pijn. Toch maar naar een dokter dan.
Op TomTom vonden we een ziekenhuis in Oakdale, 24 km verderop. Eerst maar even met de verzekering in Nederland bellen om te vragen hoe we te werk moesten gaan. Op naar de eerste hulp.
Het ziekenhuis is makkelijk te bereiken en ook parkeren met een camper is geen probleem. Zodra ik een stap over de drempel had gezet kwam er al iemand met een rolstoel mijn kant op om mij bij de receptie te parkeren. Daar moesten natuurlijk alle gegevens op tafel worden gelegd, net als in het Flevo.
De wachtkamer heeft meer iets weg van een hotellounge: zitjes van vier houten fauteuils met stof bekleed, TV en internet en het personeel loopt in een rode broek met daarop een blauw shirt. Alle gangen xijn verder leeg, geen rolstoelrn, waskarren o.i.d. te zien. Na 10 minuten wordt ik geroepen en meegenomen naar ER2 voor afname van een vragenlijst, inclusief bloeddruk en saturatiemeting. Na 10 minuten arriveert de dokter met een jonge arts aan zijn zijde. Hij groet en vertelt wat hij ziet, de jonge arts schrijft alles op. Eerst foto's maken, ik wordt zo opgehaald. Ondertussen gooien we nog even twee verslagen het internet op, we moeten toch wachten.
Een vrolijke jonge zuster haalt mij op, Ruud moet even wachten: "she'll be back after 10 minutes". Terwijl zij vertelt over haar reis naar Amsterdam, België en Parijs (toen ze 19 was, nu us zij 35), worden er 5 foto's gemaakt. Ze wenst ons nog een fijne reis.
Nu kan het nog een half uurtje duren voor de dokter met de resultaten langs komt. Als hij, sneller dan verwacht, langs komt, vertelt hij dat er niets gebroken is dankzij mijn bergschoenen die im aanhad. Wel is er sprake van bandletsel, vaak vervelender dan een breuk. Zo snel hij kwam, zo snel is hij ook weer weg. De zuster van de intake geeft me een recept en het verslag mee. Ook een rolletje elastisch verband voor de nacht, als mijn elastische kous uit moet.
Opgelucht rijden we weer naar de campground; er ging al een heel scenario door mijn hoofd. Mijn wandelstok gebruik ik nu ter ondersteuning i.p.v. een elleboogkruk. Ik baal ienorm dat dit de vakantie voor mijn medereizigers zal belemmeren, maar hier kan ik niets meer aan veranderen. Morgen dus niet naar SF, maar wel richting Highway 1 de bekende weg langs de kust tussen SF en LA.
Temperatuur: 25 graden
Overnachting: Modesto reservoir bij Waterford
Ik heb redelijk geslapen met een dik kussen onder de matras. Ik werd wel steeds even wakker, draaide me om en slurp weer verder.
Toch kon ik vanmorgen niet op mijn rechter voet staan van de pijn. Toch maar naar een dokter dan.
Op TomTom vonden we een ziekenhuis in Oakdale, 24 km verderop. Eerst maar even met de verzekering in Nederland bellen om te vragen hoe we te werk moesten gaan. Op naar de eerste hulp.
Het ziekenhuis is makkelijk te bereiken en ook parkeren met een camper is geen probleem. Zodra ik een stap over de drempel had gezet kwam er al iemand met een rolstoel mijn kant op om mij bij de receptie te parkeren. Daar moesten natuurlijk alle gegevens op tafel worden gelegd, net als in het Flevo.
De wachtkamer heeft meer iets weg van een hotellounge: zitjes van vier houten fauteuils met stof bekleed, TV en internet en het personeel loopt in een rode broek met daarop een blauw shirt. Alle gangen xijn verder leeg, geen rolstoelrn, waskarren o.i.d. te zien. Na 10 minuten wordt ik geroepen en meegenomen naar ER2 voor afname van een vragenlijst, inclusief bloeddruk en saturatiemeting. Na 10 minuten arriveert de dokter met een jonge arts aan zijn zijde. Hij groet en vertelt wat hij ziet, de jonge arts schrijft alles op. Eerst foto's maken, ik wordt zo opgehaald. Ondertussen gooien we nog even twee verslagen het internet op, we moeten toch wachten.
Een vrolijke jonge zuster haalt mij op, Ruud moet even wachten: "she'll be back after 10 minutes". Terwijl zij vertelt over haar reis naar Amsterdam, België en Parijs (toen ze 19 was, nu us zij 35), worden er 5 foto's gemaakt. Ze wenst ons nog een fijne reis.
Nu kan het nog een half uurtje duren voor de dokter met de resultaten langs komt. Als hij, sneller dan verwacht, langs komt, vertelt hij dat er niets gebroken is dankzij mijn bergschoenen die im aanhad. Wel is er sprake van bandletsel, vaak vervelender dan een breuk. Zo snel hij kwam, zo snel is hij ook weer weg. De zuster van de intake geeft me een recept en het verslag mee. Ook een rolletje elastisch verband voor de nacht, als mijn elastische kous uit moet.
Opgelucht rijden we weer naar de campground; er ging al een heel scenario door mijn hoofd. Mijn wandelstok gebruik ik nu ter ondersteuning i.p.v. een elleboogkruk. Ik baal ienorm dat dit de vakantie voor mijn medereizigers zal belemmeren, maar hier kan ik niets meer aan veranderen. Morgen dus niet naar SF, maar wel richting Highway 1 de bekende weg langs de kust tussen SF en LA.
-
04 Oktober 2015 - 17:05
Annemiek:
Jeetje broer en zus wat een verhaal en balen dat het jou weer moet overkomen. Maar ja ook eens het ziekenhuis bekeken dat stond niet op jullie progamma -
05 Oktober 2015 - 20:04
Josje:
Vervelend van je voet, maar niet kijken wat er niet kan - uitzoeken wat er wel kan.
Geniet er van en sterkte knuffel vanuit het Zaanse X -
06 Oktober 2015 - 08:47
Mary:
Pechvogel!
Toch genieten en laat je verwennen
dikke kus
ook voor de mede reisgenoten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
