Walvissen

Verrassend genoeg zijn we pas tegen 7.45 uur wakker. Niet gestoord door een trein, auto’s of kinderen.
De wc en de douches gebruik ik liever niet meer op het park. Gisteren heb ik een grote boodschap weggebracht, was het papier op! Tsja, dan hup je snel met de broek op de enkels naar de wc ernaast en schaaf je je been aan de doorgang. Tot overmaat van ramp zat er in het 2e toilet geen slot! Dan ben ik er snel klaar mee hoor.
Als de slide out (een deel van de eethoek schuift aan de zijkant van de camper opzij, zodat er meer ruimte in de camper ontstaat) weer wordt ingeschoven, staat de deur van de badkamer nog open en raakt ontzet. De deur kan niet meer dicht en er is gereedschap nodig om het e.e.a. weer te fixen. gelukkig is Mike (de manager) nog thuis en van hem lenen we een kruiskopschroevendraaier. De verwrongen scharnieren worden met een steen weer recht geslagen, bij gebrek aan een hamer. De deur doet het weer en eerlijk gezegd beter dan voorheen.
De Tillamook Bay is een soort binnenzee, er liggen hoge zandbanken in het verlengde van de kuststrook, waardoor er een soort meer ontstaat, dat nu hier en daar droog staat door het getij. Ook hier ruikt het ziltig en zijn er de nodige meeuwen. We nemen de weg naar de three capes, een scenic byway, die altijd net even mooier zijn dan de doorgaande wegen. We beginnen aan het einde van de weg, bij Cape Meares. De parkeerplaats is gelukkig nog net bereikbaar, daarna wordt er aan de weg gewerkt en kun je niet verder. Er loopt een pad redelijk steil omlaag naar een oude, kleine vuurtoren. Geen Brandaris, deze is ca. 8 meter hoog, wit geschilderd met een donker dak. Ervoor staat een verrekijker waar je 25 cent in moet doen en waarmee je dan niet verder kunt kijken dan met je eigen fototoestel of videocamera. Ach, het gaat om het idee. De kust bestaat hier uit steile, beige kliffen met bomen erop. De zee is niet al te ruw en het strand is verlaten. Bovenop de klif staan ware paleisjes van huizen en je vraagt je af of deze permanent worden bewoond of alleen in de zomer. We zwoegen nu terug het pad op, dit keer hebben we de steilte tegen.
Zo stoppen we nog even bij Oceanside beach en Cape Lookout. per ongeluk nemen we een verkeerde afslag, maar keren toch niet om. We kunnen ten slotte niet bij elk strandje maar stil staan, alleen bij de bijzondere die staan beschreven als speciaal.
Roads end heeft een weids uitzicht over kliffen en rotsen die in de zee staan. Er staan een aantal mensen driftig door verrekijkers te turen en opgewonden yeah roepen. Walvissen! Echt, nog geen 100 meter van het strand zijn walvissen te zien. Verrukt van elk “spuitertje” en “vinnetje” wachten we op het moment dat we dat kunnen vastleggen op beeld. Heel bijzonder hoor. Voor je het weet ben je weer een uurtje verder. We bezoeken nog een aantal plekjs en zien nog meer walvissen bij Devils punchbowl. het is 15.45uur als we besluiten om een slaapplek te zoeken. Helaas blijkt dat niet mee te vallen. Keer op keer krijgen we te horen dat ze vol zitten en dat er geen plaats is voor ons. Het klinkt een beetje als “Jozef en Maria” en we hopen dat er toch nog ergens een “stalletje” zal zijn. Het os weekend, althans vrijdagavond en dat is de reden dat het bier weer zo druk is. Ruud blijft optimistisch, ik wat minder. We rkijgen het advies om af te slaan naar Hwy 34, daar zijn nog wel wat RV parken. Bij de eerste is het gelukkig al raak, we krijgen een “dry camping” plekje (geen water, electra, etc) aan de waterkant van wederom een binnenmeer. Wat een mooi plekje, dat hadden we aan de 101 niet gekregen.
Ruud tovert de firepit om tot een BBQ en we kunnen buiten eten. De zon gaar langzamerhand onder als ik bijna klaar ben met dit verslag. Nog even foto’s kiezen en dan naar de ondergaande zon kijken.

Gereden: 220 km
Overnachten: McKinley’s Marina (23,50 dollar)