Wat een luidruchtige dieren

Voor het eerst hebben we buiten aan de waterkant kunnen ontbijten. Het zonnetje is ons goed gezind vandaag. Het is weer laag tij en er staat een reiger in het ondiepe water te vissen. De natuur brengt je helemaal tot rust.
Vandaag gaan we even wat eerder een plekje voor de nacht zoeken, dat geeft toch minder stress, iets wat we natuurlijk het liefst vermijden.
Het is een makkie om de 101 weer op te pikken waar we gebleven waren en dankzij de Oregon State Park Guide, die we bij Fort Stevens hebben gekregen, kunnen we van tevoren bekijken waar we zullen stoppen. Op de kaart staan steeds diverse plekjes met balpen aangekruisd. Vandaag zijn het er niet zoveel, het zal voornamelijk een rijdag worden waarin kilometers (eigenlijk miles) worden afgelegd om bij de volgende bezienswaardigheid te komen.
Na een aantal vergezichten parkeren we op de parkeerplaats bij de Sealcave. Geen trapje af, maar de winkel in om daar een kaartje te kopen en via de terrasdeur zou je dan naar the cave kunnen wandelen. De dame verteld dat er vandaag geen “seals” zijn, wel is de cave de moeite waard, en ze wijst naar een beeldscherm met een filmpje. Hmmm, dat is niet waar we voor kwamen en voor ons zeker de kosten niet waard. Het is rustig op de weg en we kunnen lekker op ons gemakkie doortuffen. Even voorbij Coos Bay slaan we af naar een plekje met een kruisje, Cape Arago. Zodra we de autodeur opendoen horen we al dat er iets te zien valt. Beneden op de rotsen ligt het vol met zeehonden en zeeleeuwen. Ze maken een kabaal van jewelste, de één blaft nog harder dan de ander. We besluiten om hier meteen even een koffiepauze te houden en parkeren de camper achteruit in en zoeken een bankje in de zon. De weg de we daarna moeten volgen is een smalle kronkelige weg waardoor het nodige van de stuurkunsten wordt gevergd.
In Port Orford Heads staat met grote letters op het wegdek “Oceanview” geschreven met. een grote pijl rechtdoor. Het uitzicht is heel weids: een haven, de kustlijn, strand en de grote oceaan. We besluiten de lunch hier te nuttigen en zetten de stoeltjes voor de camper, lekker uit de wind in de zon. Zo zitten we even een half uurtje te genieten.
Waar gaan we slapen? Op de campground van Humbug Mountain rijden we een paar rondjes, maar de plekken voor de RV’s zijn allemaal gereserveerd. Niet ver daar vandaan, 9 mile voor Gold beach, vinden we op een ventweg een campground Honey Bear campground. Hier is plek genoeg blijkt. Een werknemer in een golfkarretje gaat ons voor naar plek F. Het is een plek op een veldje waar rondom bomen staan. Op het hele veld staat nog 1 andere camper, dus rust lijkt me gegarandeerd.
We pakken twee handdoeken, wat drinken, zonnebrand en de foto/filmspullen mee en lopen naar het strand. Het is maar een klein loopje van ongeveer 5 minuten. Zover je kunt kijken zijn we maar met 5 mensen op het hele strand. De handdoeken worden niet ver van het water neergelegd en we gaan met de voeten even het water in. Het water is koud en er staat best een aardige stroming. Plots zien we een zeeleeuw nog geen 25 meter voor ons in de golven spelen. Wouw, niet te geloven zeg. We kijken of we hem nog even kunnen volgen, maar helaas.
We besteden een uur aan het strand luisterend naar de branding en genietend van de zon. Als er een wolk voor de zon komt, gaan we terug naar de camping. De biefstuk spattert in de pan, de worteltjes koken. Ik heb best honger gekregen van de zeelucht. Morgen de laatste dag aan het strand, daarna rijden we landinwaarts.


Gereden: 275 km
Overnachten: Honey Bear RV park (36 dollar)