Hobbeldehobbel

Gelukkig kunnen we beschikken over warm water en verwarming. Het lijkt hier wel herfst te zijn geworden. Gisteren zagen we ook al de rode, gele, bruine en groene tinten langs de weg en in de winkels zijn ze druk bezig met Halloween verkopen. Alle winkels liggen vol snoepgoed en verkleed- en versierartikelen.
Ach, het is ook overal hetzelfde, toch? In Nederland zullen binnenkort ook wel weer de eerste pepernoten te koop zijn...
Na het uitsoppen van de camper vertrekken we weer naar het noorden. Via de noordelijke ingang verlaten we het oark en gaan via de 138 naar de 97. De omgeving veranderd weer: bergen worden af en toe heuvels en voor we op de 97 rijden is het landschap praktisch vlak met wat boompjes. Ook hier is het brandgevaar nog niet geweken, de borden geven nog steeds ”extreme danger” aan. Op de hoogte van Cresent ligt aan de rechterkant van de weg een indianenreservaat. Als je dat leest, krijg je er de nodige beelden bij, maar ik kan je uit de droom helpen, geen indiaan gezien hoor!
La Pine is de eerste plek waar we wat boodschappen kunnen doen. De winkel is niet groot, maar verkoopt gelukkig wel een neusspray voor mij bijholteontsteking. Voor zakdoeken moeten we bij de Dollar Store ernaast zijn. Gelukkig verkopen zij die wel, samen met batterijtjes voor mijn horloge! Ik kan weer bij de tijd zijn, gelukkig.
Het plan was om voor Bend rechtsaf te slaan om daar een campground te gaan zoeken. Dit staat zo vermeld op de gratis kaart die ondertussen hier en daar al wat scheuren vertoond. Bij de afslag staat een groot bord: Newberry National Volcanic Monument, alsof het zo moet zijn dat er ook iets bijzonders te zien is. Na een paar mile rijden zien we aan de rechterkant een visitors centre en ik stap naar binnen om een kaartje te kopen. Het blijkt dat onze nationale pas ook hier gewoon geldig is en ik vertrek weer met een informatiekrantje van het gebied. Eerst maar iets bekijken en dan een campground zoeken. De eerste afslag rechts gaat naar de Paulina Peak, het hoogste punt van deze caldera. Door Oregon (en gedeeltelijk ook door andere staten) loopt een lijn met vulkanische activiteiten, waarvan Crater Lake en Mount St. Hellen al door ons bekeken zijn.
De vulcano Newberry is als laatste uitgebarsten, zo’n 1300 jaar geleden en in het gebied zie je ook nog oude lavastromen liggen als zwarte droge vlakte met donkere stenen. De weg naar boven is enorm hobbelig en doet ons denken aan een weg die we vorig jaar hebben gereden naar de Myra canyon in Canada, alleen deze heeft gelukkig geen diepe kuilen, maar wel irritante ribbels. Onderweg moet ik het hoofd van Ruud beschermen door op alle attributen te letten die al trillend naar beneden denderen. Het anti-vliegenracket heb ik helaas niet kunnen tegen houden, maar de schade valt gelukkig mee. We hebben het idee dat elk schroefje inmiddels losgetrild zou moeten zijn, maar we rijden nog. Het uitzicht is aan de ene kant van de berg is vlkak met af en toe een heuvel. Aan de andere kant kijken we op twee blauwe meren die op dezelfde wijze tot stand zijn gekomen als Crater Lake, alleen deze zijn kleiner en er stromen inmiddels wat riviertjes. Rechts zien we ook de lavastroom liggen als een uitgelopen stuk kaarsvet dat gestold is.
Als we weer naar beneden zijn gehobbeld, gaan we richting hot springs, we hebben wel zin in een warm bad. Er staat hier een poepie wind en het is halfbewolkt. Het is even zoeken maar het zou hier aan de rechterkant toch moeten zijn..
Ik stap even uit om terug te lopen naar een bord aan de waterkant. Voor de hotsprings moet je een stukje langs het strand lopen en dan kom je bij een.... kleine poel met bubbelend water. Geen hotsprings zoals wij die gewend zijn, dat is even balen. In deze wind wil niemand in een bubbelbad buiten zitten.
We gaan een plek zoeken op één van de drie campgrounds en vinden een plek aan het water. We vullen het envelopje weer netjes en gaan daarna nog naar de Paulina Falls, een waterval aan het begin van het park. Het is een steile afdaling naar de waterval, eigenlijk zijn het er twee naast elkaar. Ze zijn ongeveer 27 meter hoog en vallen spetterend neer op een aantal grote keien. Daarna vormen ze een stroompje tussen keien en takken. Het is in ieder geval het klimmetje terug zeker waard geweest. Tegen vier uur gaan we aan het water in de zon zitten. Ruud fotografeert de vogeltjes, ik kleur wat via mij Ipad. Ik loop de hele dag al heel optimistisch in mijn korte witte broek, maar nu is dat toch echt over. Ik ga in de camper alvast aan mijn verslag werken. Ruud maakt sperziebonen, aardappelen en een stukje biefstuk, het ruikt weer lekker. Buiten waait het nog steeds, ik denk dat ik lekker binnen blijf vanavond.

Gereden: 203 km
Overnachten: Little Crater campground (18 dollar)