Klimmen en regen

De temperatuur ‘s nachts is weer aangenaam, soms gaan de benen zelfs even boven het dekbed.
De zon schijnt en er staat een matig windje. Menig gasten zijn hun hondje aan het uitlaten om de campground. Het valt op hoeveel mensen hier verblijven met een hond, ook op de kleinere campground en bij de tentjes mensen.
Ruud doucht en ik doe nog even een Wordfeutje met min Feutmaatje; zolang er Wifi is lukt dat zo af en toe even.
Alles is weer opgeladen en aangevuld, we kunnen weer verder waar we waren gebleven: op weg naar Smith Rock State Park. We vinden zonder hulp van enig navigatiemiddel het park weer terug. De eerste parkeerplaats is voor bussen en RV’s, er staan ook enkele personenauto’s. Bij de ticketmachine kopen we een dagkaart voor $5 en kiezen in eeste instantie voor de RIM trail. Gewapend met een kaartje worden de verschillende trails al snel door elkaar gehusseld en we lopen gewoon waar we het leuk vinden. Het gebied is vol steile bergwanden en op de toppen zijn grillige vormen waarneembaar. Pas als je beneden loopt zie je pas hoe hoog deze wanden zijn. Het is een eldorado voor de steile wandbeklimmers en je ziet ze dan ook overal: op de parkeerplaats waren ze zich aan het voorbereiden, onder aan de steile wanden zijn ze alles aan het voorbereiden en je ziet ze natuurlijk klimmen. Een spectaculair gezicht hoor! We Passeren een drie meter hoge rots met stijgijzers erin en Ruud waagt een klim. Hij komt veilig boven en ook weer beneden, stoer hoor. Aan de andere kant van diezelfde rots, alleen een paar meter lager, wordt driftig geoefend voor het grotere werk.
Het is een geweldig gezicht om die klimmers aan het werk te zien. De wand is zo massaal dat je je goed moet blijven focussen op de klimmer. Zo lopen we een flink rondje en moeten dan weer naar de Rim een flink aantal meter hoger. Het geeft dat “sjokkend” gevoel wat je ook hebt na een dagje strand en je moet weer het duin over.
Ik koop bij de yurt (informatiecentrum ter plekke) een patch en we keren weer terug naar de camper. Het was zeker de moeite waard om hier, na de drukte van gisteren, nog even naar terug te gaan.
Voorbij de stad Sisters slaan we linksaf en scenic byway in. Deze weg is niet geschikt voor lange voertuigen en blijkt een pass (de Mc Kenzypass) over te gaan. Aan deze weg liggen de
Roxy watervallen die we graag willen bekijken, dus we nemen deze weg. We rijden door een naaldbos en de weg wordt al snel wat smaller en bochtiger. Het is altijd oppassen met zo’n brede RV en als het even kan rijd ik in het midden van het wegdek. Het kleurt hier weer prachtig rood en geel en gifgroen. Halverwege Rijden we door een wereld van blokken zwart lavasteen. Het is inmiddels ook gaan regenen en even hopen we dat dit komt omdat we zo hoog zitten.
We maken nog even een kop koffie en komen dan al snel bij de Proxy watervallen, althans de parkeerplaats hiervoor. De trail Is een soort loop en komt eerst langs de lower falls en gaat daarna steil door naar de upperfalls (hier sta je eigenlijk bovenaan de waterval). Naar de lower falls is het ca. 2km. en met een vest en bergschoenen gaan we op pad, het is inmiddels droog geworden. Het pad bestaat voornamelijk uit keien met zand ertussen en is redelijk goed begaanbaar. Na een 20 minuutjes staan we oog in oog met de waterval: het is een mooie. We zien onderaan de waterval mensen staan fotograferen, dat willen wij ook. Gelukkig zijn onze bergschoenen waterdicht, we moeten over en onder natte boomstammen kruipen en op stenen in het water stappen om ter plaatse te komen, dit niet allemaal zonder gevaar van een glijpartijtje, maar het gaat allemaal goed. Wat zijn we toch een helden.
We besluiten om niet naar de upperfalls te gaan, we keren om en lopen het pad terug. Tja, dan gaat het weer regenen en we schuilen even onder een grote boom. Zo staan we even een kwartiertje de omgeving te bewonderen en naar boven te kijken of het al wat minder hard gaat regenen. 1,2,3 we gaan ervoor, we stevig de pas erin, want Je weet niet of het zo weer gaat hozen. We komen veilig aan bij de RV en drogen haren en gezicht. Het vest gaat uit om te drogen en de bergschoenen staan op het trapje i.v.m. de modder.
Het blijft de hele middag regenen en we zoeken een campground op en we belanden in Marion Forks op een plekje in het bos. We proberen alle plekjes uit en eindigen uiteraard bij de laatste achterin het park. Hier staan we redelijk recht, zodat we fijn kunnen slapen straks. We vermaken ons met de Ipad en na het eten blijkt dat we nog steeds alleen in het bos staan. Allerlei scenarios worden aan tafel besproken en eigenlijk voelen we ons allebei niet erg prettig bij deze eenzaamheid. Maar we hebben elkaar! Gordijnen dicht en niet aan denken. Waarschijnlijk zoeken we de volgende keer toch iets meer gezelschap om ons heen, al is het maar op enige afstand.
Een rits waxinelichtjes staan gezellig te branden: ze geven warmte en sfeer, verder is het donker. Als mijn verslag klaar is kijken we nog een stukje van een serie en zullen daarna op tijd naar bed gaan. Er is geen telefonisch bereik, geen Wifi, dus morgen zullen we het verslag weer ergens gaan uploaden..... als het goed is......


Gereden: 190 km
Overnachten: Marion Forks campground (10 dollar)