Mt. Hood

Het was een laterje vanmorgen, in verhouding tot de eerdere dagen dan. Het was al half 10 geweest toen we het resort verlieten. De zon scheen, eindelijk een heleboel blauw en een beetje wit in de lucht. We slaan rechts af, de kant waar we gisteren alvast een glimp hebben kunnen opvangen van Mount Hood, de hoogste berg in Oregon. Volgens Ruud zouden we linksaf moeten slaan voor de Scenic Byway, maar dat leek me sterk. Toch zijn we naar boven gereden om te zien wat we daar konden verwachten. De weg kronkelt al snel steil naar boven en op een hoogte van 1880 meter zien we de Timberline lodge liggen. Bij de lodge zijn diverse sneeuwartikelen te huur en te koop en er lopen jongelui met snowboards. Het is een indrukwekkend gezicht die Mount Hood (11.245 feet hoog). Er ligt behoorlijk wat sneeuw en even onder de top hangt wat lichte bewolking. Je kunt er uren naar kijken, zeker door de blauwe lucht die mooi afsteekt tegen de witte sneeuw. De skiliftjes die hier in grote getale aanwezig zijn, staan allemaal stil, het winterseizoen komt dichterbij. Voor de snowboarders is het nog een behoorlijke klim, wij kijken toe vanaf de parkeerplaats en genieten met de zon op onze snoet.
We maken een tochtje om de berg heen om uiteindelijk richting de Colombia rivier te gaan. Hoe spijtig we het ook vinden laten we Mount Hood achter ons. Als we in de buurt komen van Hood river gaan we rechtsaf om een viewpoint te bekijken. We rijden tussen allerlei appelboomgaarden door, daar staat deze regio blijkbaar om bekend. Als we boven bij het uitkijkpunt komen staan er al een aantal auto’s, dat had ik niet kunnen denken, omdat dit in zo’n uithoek ligt.
We kunnen nog een keer genieten van Mount Hood, maar dan op grote afstand. Het blijft een plaatje. Aan de andere kant, precies 180 graden gedraaid, zien we Mount Rainier al opduiken. Niet zo hoog, maar de sneeuw verraad zijn naam. Mount Helen ligt iets dichterbij, maar deze is niet makkelijk te herkennen zonder sneeuw.
Koffie! we gaan op het stoeprandje zitten met onze neus in de zon. Wat een uitzicht hebben we toch weer.
Na 15 minuten is het tijd om nog wat brood en melk in te slaan bij de Safeway, in Oregon in ieder geval voor de laatste keer. Ik had gedacht dat er langs de Colombia rivier een rustige toeristenweg zou lopen, maar dat valt erg vies tegen. We proberen elke afslag van de interstate af te komen, maar of de weg loopt dood of het is een heel smal tunneltje (trouwens ook net hoog genoeg), waardoor je aan de andere kant weer de snelweg op gaat (de verkeerde kant op natuurlijk). Zucht.... we besluiten door te rijden tot de borden ons iets moois beloven. Uiteindelijk gebeurt dat ook door een verwijzing naar de MultnoMah Falls. Vanaf de parkeerplaats gaan we een tunneltje onderdoor en komen zo op een pleintje dat ruikt naar een enorme zoetigheid....het komt je tegemoet! Diverse toeristen likken aan een veel te groot softijsje of eten vers gebrande nootjes of zelfgemaakte fudge. Wij stappen door naar een pleintje waar het vol staat met een grote groep Koreanen. Dan moet je even geduld hebben om een foto te kunnen maken en dat treft, wij hebben vakantie, dus geduld. De waterval valt bijna recht naar beneden het eerste deel zo’n 165 meter en daarna nog een kleine 21 meter. Het is de hoogste waterval van Oregon en zeker de meest bezochte. Voor de waterval zie je een mooi bruggetje dat onderdeel is van het totaalplaatje. Daar worden heel veel selfies gemaakt, ook wij laten ons hiertoe verleiden. Bij het informatiecentrum informeer ik naar de scenic road 30. Deze is alleen vanuit het westen toegankelijk ( wij komen natuurlijk weer, net als de wijzen, uit het oosten). Door brand en vallend gesteente is de weg momenteel grotendeels afgesloten. We zullen moeten doorrijden tot afslag 22 Troutdale en vandaar deze weg weer terug te rijden. Op de plek waar we nu weer staan zouden we dan weer uitkomen en terug kunnen rijden richting Portland. Que cera cera, wij op weg naar afslag 22 en we besluiten om daar in de buurt een plekje voor de nacht te gaan zoeken, zodat we morgen de 30 kunnen rijden, het is al 16.00uur. Het eerste RV park zit vol, alleen een grasheuveltje is nog beschikbaar voor een niet reeële prijs. Dan maar richting Troutdale rijden via de......30! Die hebben we alvast gevonden. Uiteindelijk belanden we op Sandy River Front RV resort, een mooi plekje en we kunnen lekker van het zonnetje genieten met een drankje. Ondertussen huppelt er steeds een eekhoorn langs die dennenappeltjes aan het begraven is.
Toeeeeet, een trein....elke 20 minuten weer. Ach, we doen gewoon onze oordopjes weer in, het is niet anders, we maken ons niet druk. Het eten is alweer bijna klaar en ik hoor net dat Glennis Grace vanavond optreedt in Amerika, misschien dat we even TV kunnen kijken......


Gereden: 220 km
Overnachten: Sandy River Front Resort (48 dollar)